Gracias a la vida - Merci à la vie

Gracias a la vida que me ha dado tanto.
Me dio dos luceros, que cuando los abro,
Perfecto distingo lo negro del blanco
Y en el alto cielo su fondo estrellado
Y en las multitudes del hombre que yo amo.

Gracias a la vida que me ha dado tanto.
Me ha dado el sonido y el abecedario;
Con en las palabras que pienso y declaro:
Madre, amigo, hermano, y luz alumbrando
La ruta del alma del que estoy amando.

Gracias a la vida que me ha dado tanto.
Me ha dado el oido que en todo su ancho
Graba noche y dia, grillos y canarios,
Martillos, turbinas, ladridos, chubascos,
Y la voz tan tierna de mi bien, amado.

Gracias a la vida que me ha dado tanto.
Me ha dado la marcha de mis pies cansados;
Con ellos anduve ciudades y charcos,
Playas y desiertos, montanas y llanos,
Y la casa tuya, tu calle y tu patio.

Gracias a la vida que me ha dado tanto
Me a dado la risa, me a dado el llanto,
A si yo distingo dicha de quebranto,
Los dos materiales que forman mi canto,
Y el canto de ustedes que es mi mismo canto,
yo canto,
!gracias a la vida de me ha dado tanto!


(Gracias a la vida que me ha dado tanto.
Me dio el corazon que agita su marco
Cuando miro el fruto del cerebro humano,
Cuando miro al bueno tan lejos del malo,
Cuando miro al fondo de tus ojos claros.

Gracias a la vida que me ha dado tanto.
Me ha dado la risa y me ha dado el llanto.
asi; yo distingo dicha de quebranto,
Los dos materiales que forman mi canto,
Y el canto de ustedes que es mi mismo canto,
Y el canto de todos que es mi propio canto.
Gracias a la vida que me ha dado tanto.)

-------------------------------------

Merci à la vie
Qui m'a tant donné
Elle m'a donné deux étoiles
Que quand je les ouvrent
Une parfaite distinction
Du noir et du blanc
Et dans les multitudes
L'homme que j'aime
Merci à la vie
Qui m'a tant donné
Elle m'a donné l'ouïe
Que dans toute sa grandeur
Qui enregistre nuit et jour
Criquets et canaries
Marteaux, turbines, écorces, averses
Et la voix si douce de mon bien-aimé

Merci à la vie
Qui m'a tant donné
Elle m'a donné le son
Et l'alphabet
Avec lui les mots
Que je pense et déclare
''mère, ami, frère''
et la lumière illuminant la route de l'âme de celui que j'aime

Merci à la vie
Qui m'a tant donné
Elle m'a donné la marche
De mes pieds fatigué
Avec eux j'ai marché
Villes et flaques d'eau
Plages et déssert, montagnes et lac
Et ta maison, ta rue et ta cour

Merci à la vie
Qui m'a tant donné
Elle ma donné le coeur
Qui agite son cadre
Quand je regarde le fruit
Du cerveau humain
Quand je regarde le bien si loin du mal
Quand je regarde le fond de tes yeux clair

Merci à la vie
Qui m'a tant donné
Elle m'a donné les rires
Et ma donné les pleurs
Ainsi je le distingue
Dite de coupure
Les deux matériels qui forment mon chant
Le chant de tous qui est le même chant
Le chant de tous qui est mon propre chant ¡Merci à la vie !

Merci beaucoup, cher Alex, pour ce pœme et sa traduction.
C'est un peu ce que je ressens en ce moment tant je suis comblé par la biodanza, pourtant… pourtant… je suis triste.
Ma mère a cessé son combat contre la mort. Elle est décédée le 20 janvier, en début d'après midi, discrètement comme pour ne déranger personne et toute seule comme pour ne pas effrayer sa voisine de chambre. Je savais la fin inéluctable et proche, mais je ne l'attendais pas si vite, je crois surtout que je n'ai pas voulu voir.
Je serai avec vous pour le prochain week-end
Je t'embrasse

Jean-François

PS : je ne sais pas comment envoyer ce message à tous les élèves de l'école, merci de le faire pour moi, si tu veux bien ?

Dank aan het leven, dat mij zo veel schonk,
Het schonk mij twee ogen die, als ik ze open,
volmaakt het verschil zien tussen zwart en wit,
en hoog aan de hemel de diepte vol sterren
en onder de menigten de man die ik liefheb.

Dank aan het leven, dat mij zo veel schonk,
het schonk me het gehoor dat met zijn grote bereik
dag en nacht het geluid van krekels, kanaries,
hamers, turbines, geblaf, regenbuien opneemt
en de tedere stem van mijn allerliefste.

Dank aan het leven, dat mij zo veel schonk,
het schonk mij klank en het alfabet,
daarmee ook de woorden die ik denk en van wil getuigen:
vader, vriend, broer, en licht dat de weg verlicht
naar de ziel van degene die ik liefheb.

Dank aan het leven, dat mij zo veel schonk,
het schonk mij de stappen van mijn vermoeide voeten;
met hen liep ik door steden en poelen,
door stranden, woestijnen, door bergen en dalen
en door jouw huis, jouw straat en jouw tuin.

Dank aan het leven, dat mij zo veel schonk,
het schonk me mijn hart dat heftig slaat,
als ik zie wat de mens kan met zijn verstand,
als ik het goede zie, zo ver van het kwade,
als ik in de diepte kijk van jouw lichte ogen.

Dank aan het leven, dat mij zo veel schonk,
het schonk mij de lach en het schonk mij de tranen,
zo kan ik onderscheiden geluk en verdriet
de twee grondstoffen die mijn lied vormen,
en ook dat van jullie, dat eenzelfde lied is,
en het lied van ons allen, dat ook mijn eigen lied is.

Dank aan het leven